Łuszczyca
Łuszczyca jest przewlekłą, niezakaźną i uwarunkowaną genetycznie chorobą zapalną, którą – według niektórych źródeł – stwierdza się u 2-4% populacji. Najczęściej ma charakter cykliczny, obejmujący naprzemienne okresy zaostrzeń i remisji. Łuszczyca nie jest uleczalna, ale przy odpowiednim planie leczenia i zastosowaniu nowoczesnych leków można ją kontrolować.
Objawy łuszczycy mogą różnić się w zależności od osoby, zarówno, jeśli chodzi o rodzaj zmian skórnych, jak i ich natężenia oraz umiejscowienia. Do objawów typowych zalicza się:
Zakres zmian chorobowych może natomiast obejmować od kilku plam do bardzo dużych obszarów. Najczęściej pojawiają się na plecach, łokciach, nogach i podeszwach stóp, a także skórze głowy, twarzy i dłoniach.
Uważa się, że za powstawanie czerwonych plam i łusek odpowiedzialne jest nieprawidłowe działanie układu odpornościowego, które przyczynia się do nadprodukcji komórek skóry. Choć nie jest pewna przyczyna tych nieprawidłowości, najczęściej wskazuje się na podłoże genetyczne.
Niemniej, osoby mające tendencję do łuszczycy mogą nie doświadczać objawów przez lata. W związku z tym przyjmuje się, że oprócz czynników genetycznych, dużą rolę odgrywają również czynniki środowiskowe. Wśród tak zwanych „wyzwalaczy” łuszczycy wymienia się między innymi:
Jakość życia pacjentów z rozległymi zmianami lub podczas zaostrzeń może ulec znacznemu pogorszeniu. Dodatkowo łuszczyca zwiększa także ryzyko wystąpienia innych chorób, w tym:
W leczeniu najczęściej stosuje się terapię miejscową w postaci maści kortykosteroidowych, retinoidów, inhibitorów kalcyneuryny lub preparatów keratolitycznych (np. kwasu salicylowego). W cięższych przypadkach i raczej periodycznie stosuje się leczenie ogólne – fototerapię lub farmakologię doustną. Nowością w leczeniu i nadzieją na przyszłość łuszczycy jest natomiast leczenie biologiczne, które oddziałuje na proces immunopatogenezy łuszczycy, wydłuża okres remisji oraz poprawia jakość życia chorych.